طرحواره محرومیت هیجانی یک الگوی فکری و رفتاری است که در آن فرد به طور مداوم احساس می‌کند نیازهای عاطفی‌اش برآورده نمی‌شود. این افراد معتقدند که به اندازه کافی دوست‌داشتنی نیستند، کسی آنها را درک نمی‌کند و به آنها اهمیت نمی‌دهد. جمله ی آشنای این افراد این است: هیچ کس من را دوست ندارد..
نشانه‌های طرحواره محرومیت هیجانی:
احساس تنهایی و انزوا: افراد با این طرحواره احساس می‌کنند که از دیگران جدا هستند و هیچ کس آنها را درک نمی‌کند. این در حالی است که برعکس این خود افراد درگیر در طرحواره محرومیت هیجانی هستند که اطرافیان خود را درک نمی کنند و به احساسات آنها توجه چندانی ندارند.
احساس بی‌ارزش بودن: این افراد معتقدند که به اندازه کافی خوب نیستند و لیاقت دوست داشتن و توجه را ندارند. به همین دلیل ابراز احساسات و علاقه توسط دیگران را باور نمی کنند و آن را غیر واقعی می دانند.
ترس از طرد شدن: افراد با طرحواره محرومیت هیجانی از طرد شدن توسط دیگران به شدت می‌ترسند. و به همین دلیل در برقراری روابط صمیمی با دیگران مشکل دارند، آنها کوچکترین واکنش طبیعی از سوی دیگران را به معنای دوست داشته نشدن تعبیر می کنند و بر این تصور هستند که شریک زندگی ام دیگر من را دوست ندارد و به من علاقه ندارد.
نیاز به تأیید مداوم: افراد درگیر با طرحواره محرومیت هیجانی برای احساس ارزشمندی به طور مداوم به تأیید و توجه دیگران نیاز دارند. آنها نیاز به تکرار تاییدیه برای بارها و بارها از اطرافیان خود هستند. در صورت اطمینان از دریافت تاییدیه از فردی به دنبال کسب تاییدیه از اشخاص دیگر می گردند
خودشیفتگی: برخی از افراد با طرحواره محرومیت هیجانی برای جبران احساس کمبود خود، رفتارهای خودشیفتانه نشان می‌دهند. آنها صرفا به نیازها و خواسته های خودشان توجه می کنند و چندان به نیازهای طرف مقابل خود بهایی نمی دهند. به شکلی که در برآورده کرن نیازهای متقابل نمی توان تعادا منصفانه ای را مشاهده کرد.
ریشه‌های طرحواره محرومیت هیجانی:
طرحواره محرومیت هیجانی ریشه در تجربیات دوران کودکی دارد. زمان شکل گیری این طرحواره به قبل از شکل گیری زبان در کودک بر می گرد. برخی از عواملی که می‌توانند به شکل‌گیری این طرحواره منجر شوند عبارتند از:
محرومیت از محبت و توجه والدین: کودکانی که در دوران کودکی به اندازه کافی از والدین خود محبت و توجه دریافت نکرده‌اند، ممکن است در بزرگسالی به طرحواره محرومیت هیجانی مبتلا شوند. این کودکان در دوره ی کودکی این پیام را دریافت کرده اند که تو خواستنی و دوست داشتنی نیستی و این پیام را با خود به دوره ی بزرگسالی آورده اند.
نداشتن روابط صمیمی با والدین: کودکانی که با والدین خود روابط صمیمی و عاطفی نداشته‌اند، ممکن است در بزرگسالی در برقراری روابط صمیمی با دیگران مشکل داشته باشند و به طرحواره محرومیت هیجانی مبتلا شوند. به عبارتی این افراد الگوی مناسبی از ابراز احساسات و عواطف را مشاهده نکرده اند.
تجربه طرد شدن یا مورد سوء استفاده قرار گرفتن: کودکانی که تجربه طرد شدن یا مورد سوء استفاده قرار گرفتن را داشته‌اند ممکن است، در بزرگسالی به طرحواره محرومیت هیجانی مبتلا شوند.
درمان طرحواره محرومیت هیجانی:
طرحواره محرومیت هیجانی با روش های مختلفی از جمله درمان شناختی رفتاری قابل درمان است. همچنین طرحواره درمانی به عنوان درمان پیشنهادی برای افراد دارای طرحواره محرومیت هیجانی و سایر طرحواره ها از جمله طرحواره بی اعتمادی / بد رفتاری در نظر گرفته می شود.
مطالعه ی مقاله ی طرحواره بی اعتمادی/ بد رفتاری پیشنهاد می گردد.
راهکارهایی برای مقابله با طرحواره محرومیت هیجانی
افزایش عزت نفس: با تمرکز بر نقاط قوت و توانایی‌های خود، عزت نفس خود را افزایش دهید. با افزایش عزت نفس این تفکر که من ارزشمند نیستم در فرد کم رنگ خواهد شد.
برقراری روابط صمیمی: با افراد صمیمی و قابل اعتماد روابط عاطفی برقرار کنید. ارتباط با افراد سالم و تجربه ی ارتباط امن به افراد مبتلا به طرحواره محرومیت هیجانی بسیار کمک کننده است.
تمرین مهارت‌های ارتباطی: مهارت‌های ارتباطی خود را تقویت کنید تا بتوانید نیازها و احساسات خود را به طور واضح به دیگران بیان کنید. این کار باعث جلوگیری از بسیاری از سوء تفاهمات خواهد شد.
مقابله با افکار منفی: به چالش کشیدن افکار منفی خود را تمرین کنید و آنها را با افکار واقع‌بینانه‌تر جایگزین کنید. برای مثال فکر بنیادین من دوست داشتنی نیستم را با داده های واقعی به چالش بکشید.
در صورت نیاز، از کمک تخصصی روانشناس استفاده کنید.
راه های ارتباط با آکادمی آوای درون:
تلگرام:@psych2663
اینستا: avayedaroon_center
منابع:
وبسایت آکادمی آوای درون
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.